اشعار

ای چـشـم عِـلـم خـاک قــدوم  زُراره‌ات           جـانِ وجــود در گــرو یـک اشــاره‌ات

سـبّــوحــیـان فـریــفــتــۀ ذکــر دائـمـت           قـدّوسـیـان مـدیـحـه سـرای هـمــاره‌ات

هر کشف تازه جـلوه ای از نور دانشت           هر لحظه از گذشت زمان یک هزاره‌ات

دانش هر آنچه پیش رود در قـفای توست           دانــشــســرای دَهــر بُــوَد یــادواره‌ات

این چار مام و هفت اَب و هشت جنّـتند           مـشـتاق حُـسن و شیـفـتۀ یک نظاره‌ات

شـیــخ الائِــمّــه صــادق آل مـحــمّــدی           قــرآنــی و بُــوَد سُــوَر بـی شـمــاره‌ات

تو آن سپـهـر مـعـرفـت استی که تا ابـد           انــوار عـلـم می دمـد از هـر سـتـاره‌ات

تنها نه در کهـولت سن یا که در شباب           نـور کـمـال مـوج زد از گــاهــواره‌ات

بـاب حـوائـج هـمه بـاب البـقـیـع توست           دلـهـای عــارفـان هـمـه دارالـزیّـاره‌ات

منـصور داد زهـر، تو را ای امـیـد دل           رحـمـی نـکـرد بر جـگـر پـاره پاره‌ات

یک بـار کُـشت ابن ربـیعـت مـیـان راه           منـصـور گـشـت باعث قـتـل دوباره‌ات

بـودی تو چـاره ساز همه عـالـم و نبود           جـز صبر در بـرابـر منصور چـاره‌ات

تنها نسوخت بیت تو کـافـتـاد بر جـگـر           از شـعـلـه های خـانـۀ زهـرا شـراره‌ات

جانت به لب رسید چه می شد اگر عدو           مـی بـرد ای سـلالـۀ زهــرا ســواره‌ات

میثم اگر ز سوز تو افروخت نی عجب           ای سوخته ز سوز جگر سنگ خاره‌ات

ای اساتید دو گیتی طفـل ابـجـد خوان تو          نـور دلهـا تا ابـد از مـشـعـل عـرفـان تو

علم هستی گوهری از بحـر بی پایان تو          عقل وعشق و روح محو و مات و سرگردان تو

آفــریـنـش در کــنــار سـفــرۀ احـسـان تـو

جان جـان عـالـم استی جـان ما قـربـان تو

ای تمام علم حـرفی ناتـمـام از مکـتـبـت          ای مسیحای سخـن را روح از یـاد لـبت

بوده درسی بر بشر هر لحظۀ روز و شبت          یک جهان توحید پنهان در نوای یا ربت

نـور دانش می فـشـانـد تا قـیـامت کـوکـبت

صد فـلـک انـوار پـیـدا در لـب خـنـدان تو

ای که درمخلوق سر تا پا جمال خـالـقی          خود زبان حـقّ و قـرآن را زبان ناطـقی

درد بی درمـان جـانها را طبیب حـاذقـی          تا ابـد استـاد انـسانهـا کـما فی الـسّـابـقی

صدق را مـصداق و مـولانـا امام صـادقی

راستی مـانـنـد گـل می رویـد از بـستان تو

کرسی تدریس تو در سینه ایـمان پرورد          همچنان هـارون مکّی ها مسلمان پرورد

مؤمن طاق و هشام و ابن نعـمان پرورد          چون ابو حمزه چراغی بس فروزان پرورد

هم مفـضّل هم ابـان هم ابن حـیّـان پـرورد

مـی دمـد انـوار دانـش از لـب عــمـران تو

رازهـای نــاشـفـتـه دُرّ مـکـنـون تــوأنـد          اهل دانش تا قیامت حشر و مدیون توأند

هر کجا عـلمی فـرا گیرند مـمنـون توأند          علم و تفسیر و اصول وفقه، مرهون توأند

چـار اصل محکـم از مـنـشور قانون توأند

بوده این هر چار را سر در خط فرمان تو

بی خزان مانده است و می ماند بهار علم تو          مجـلـسی ها لالـه ای از لالـه زار عـلـم تو

شیخ طـوسی شهـروندی از دیـارعـلم تو          صاحب کافی است مرغ شاخسار علم تو

هر فـقـیـهی قـطـره ای از جـویـبار عـلم تو

دستـشان از دور و از نزدیک بر دامان تو

تـو ولّـی الـلـهـی و آئـیــنـۀ پـیـغــمـبـری          در شجاعت در فصاحت در بلاغت حیدری

فـاطـمـه یا مجـتـبـائی یا حسیـن دیگـری          نـور چـشـم سیّـد سجّـاد و نـجـل بـاقـری

هم ابو عـبـدالهی هم صـادقی هم جعـفـری

صـدق، شـاهـیـنی بود بر کـفّـۀ مـیـزان تو

ای به روز بی کسی یـار هـمه بی یارها          دیـده از مـنـصور دون بـیـدادها؛ آزارها

حمله ور بر خانه ات خصم ستمگر بارها          شعله ور از خانه ات چون بیت زهرا نارها

اشـک افـشـانـدنـد بهـر غـربـتـت دیـوارهـا

بـلکـه آتـش بود در بیت الـولا گـریـان تـو

برد با پـای پـیـاده دشمن کـیـن گـستـرت          نه ردا بر دوش بود و نه عمامه بر سرت

ضعف بر تن، ذکربر لب، اشک در چشم ترت          بارها می‌خواست جان گردد جدا از پیکرت

بود خالی آن دل شب جـای زهـرا مادرت

تا ببـیند بر تو چون بگـذشت از عـدوان تو

تا کـنـد با قـتـل؛ منصور روز خـلق شام          بارها شمشیر خود آورد بیـرون از نیام

کرد بهر کشتنت با خشم و قهر از جا قیام          دید ناگه پیش رویش حضرت خیرالانام

زد نهیبش کی ستمگر دست بردار از امام

ورنه گیرم جان و سـوزم مسند و ایوان تو

عاقبت شد از اشرار زهر اعضای تو آب          ریخت در قلب تو آتش رفت از جسم تو تاب

گشت با مرگت مدینه صحنۀ یوم الحساب          آسمـان فـضل بودی سر نهادی بر تراب

عـالـمـی در سـایـه امّـا تربتـت در آفـتـاب

چشم میثم نه؛ جهان گردیده اشک افشان تو

ای شامیـان ز چشـم پیـمبـر حـیا کنید            کمتـر جفـا بـه عتـرت خیرالنسا کـنید

در پیـش داغـدیـده نرقصیـد ایـنـقــدر            شرم از علی، حیا ز رسـول خدا کنید

تا چند طعن و خنده و دشنام بهتر است            مثـل حسین از تـن مـا سر جـدا کـنید

زخم‌زبان بس است! اگر بس نمی‌کنید            ما را به تیر و نیـزه و خنجر فدا کنید

گل گر نمی‌دهیـد به دلجـوییِ مریض            زنجـیـر را ز گــردن بیـمـار وا کنید

زهرا کنار محمـل زینب ستـاده است            بی‌شرم‌ها! ز حضرت زهرا حیا کنید

مـا را بـرون بریـد ز کـوی یهودیـان            خود هرچه خواستید به عترت جفا کنید

مـا نـیـستـیم خارجـی، اهـل مـدینـه‌ایم            مـا را بـه نـام آل محـمّـد صـدا کـنیـد

سـوز شمـا دمد ز مضـامین تـازه‌اش            ای خاندان وحی! به «میثم» دعا کنید

وقـتـی رسیـد قـافـلـه در مجـلس یـزید            بـالا گـرفـت قـائـلـه در مـجـلـس یزید

اشک سر بُریده در آمد که پـا گذاشت            زیـنـب میـان سـلـسـله در مجلس یزید

زینب رسید و دور و برش جمع خسته‌ای            بـا پـای پُـر ز آبـلـه در مـجـلـس یـزید

داغ رباب تازه شد آن لحظه‌ای که دید            بـالا نـشـسـته حـرمـله در مجلس یزید

با کینه‌ای به قدمت تاریخ، کفر داشت            بـا دیـنِ سـر مـقـابـلـه در مجـلس یزید

دف ها به روی دست، و کِل می‌کشید مست            مطـرب مـیان هـلهـله در مجلس یزید

بزم شراب بود و چه کردند پای تشت            رقـاصـه‌ها پِـیِ صِلـه در مجـلس یزید

ای وای، بیـن جـام شراب و سر امـام            چـنـدان نبـود فـاصلـه در مجـلس یزید

بالا که رفت چوب، سه ساله بلـند شد            صبرش نداشت حوصله در مجلس یزید

شد اشک چشم، بغض و بدل کرد این چنین            آتش فـشان به زلـزله در مجـلس یزید

صحبت که از خرید و فروش کنیز شد            افـتـاد بـاز ولـولـه در مـجـلـس یــزیـد

خون خورد زینب و جگرش پاره پاره شد            از دسـت إبـن آکـلـه در مـجـلس یـزید

نگاهش را به چشمت دوخت زینب            ز چشمان تو صبر آمـوخت زیـنب

به لب های تو می‌زد چـوب، بوسه            به پیش چـشم تو می‌سـوخت زینب

****************

فـــدای ذکــر یــا رب یــا رب تــو            چه اشـکـی دارد امشب زیـنـب تو

بــه لـب آورده جــان کـــاروان را            به هر چـوبی که می‌زد بـر لب تو

****************

تـمـام روضـه آن شب بـر مـلا بود            گـمــانـم کــربــلا در کــربــلا بـود

بـمـیــرم بــوسـه‌هـای خـیــزرانــی            فـقـط یک روضـۀ طشت طـلا بود

زینب آمد شام را یکباره ویران کرد و رفت            اهل عالم را ز کار خویش حیران کرد و رفت

از زمین کـربـلا تا کـوفه و شام خـراب            هر کجا بنهاد پا فتحی نمایان کرد و رفت

بـا لـسـان مـرتـضی از ماجـرای نـیـنـوا            خطبۀ جانسوز اندر کوفه عنوان کرد و رفت

با کـلام جان فـزا اثـبـات دین حـق نمود            عالمی را دوستدار اهل ایمان کرد و رفت

بر فـراز نی چو آن قـرآن ناطق را بدید            با عمل آن بی‌قرین، تفسیر قرآن کرد و رفت

در دیـار شـام بر پـا کرد از نـو انقـلاب            سنگر اهل ستم را سست بنیان کرد و رفت

خـطبـۀ قـرّا، بیان فـرمود در کـاخ یـزید            کاخ استبداد را از ریشه ویران کرد و رفت

شام، غرق عیش و عشرت بود در وقت ورود            وقت رفتن شام را شام غریبان کرد و رفت

زین خطب اتمام حجت کرد بر کافر دلان            کافران را مستحقّ نار و نیران کرد و رفت

از کلام حـق پسندش شد حقـیقـت آشکار            اهل حق را شامل الطاف یزدان کرد و رفت

دخت شه را بعد مُردن در خرابه جاى داد            گنج را در گوشۀ ویرانه پنهان کرد و رفت

ز آتـش دل بر مـزار دخـتر سلطان دین            در وداع آخرین شمعى فروزان کرد و رفت

با غم دل چون که می‌شد وارد بیت الحزن            سروىِ دل خسته را محزون و نالان کرد و رفت

یا مزن چوب جفا را بر لب و دندان من           یا بگو بیرون روند از مجلست طفلان من

یا نزن شرمی نما از روی زهرا مادرم           یا بزن مخفی ز چشم خواهر گریان من

من پی ترویج قرآن آمدم این جا که گشت           چوب خزران تو مزد خواندن قرآن من

ای ستمگر هر چه می‌خواهی بزن اما بدان           بوسه گاه مصطفی باشد لب عطشان من

در اُحُد جد تو دنـدان پیـمبر را شکـست           باید از چوب تو اکنون بشکند دندان من

بـارها و بـارهـا پـیـوسـتـه دیــد آزارهـا           هم سر خونین من، هم پیکر عـریان من

سخت تر از چوب تو بر من نگاه زینب است           چوب تو نه، اشک او آتش زند بر جان من

خواندن آیات قرآن نوک نی در شهر شام           با خـدا این بوده از روز ازل پیـمان من

من شدم در زیر چوب خیزران مهمان تو           مادرم در پای طشت زر بود مهمان من

دست میثم را از آن گیرم که پیش از بودنش           همچنان دست توسل داشت بر دامان من

گر شمیم غم و محنت به مشام آمده است            شـادی و هـلهلـه از مردم شام آمده است

هـمـره قـافـلـۀ عـتـرت یـاسـیـن تـا شـام            بر سـر نـیـزه سـر پـاک امـام آمده است

گرچه در صبح گهان است طلوع خورشید            خبر این است که خورشید به شام آمده است

با ملائک ز فـلک گریـه کنان جبـرائیل            در پـی دیـدن ایـن مـاه تـمـام آمـده است

مـادرش فـاطمـه از کرب و بـلا و کوفـه            پـی دیـدار گُـلـش گـام به گـام آمده است

گرچه خون می‌چکد از گردن و پایش، نگرید            رهـبـر قـافـلـۀ شـور و قـیـام آمـده است

اشکِ حـلقـه زده در دیدۀ او، پیـش امـام            پیر مردی که پی عـرض سلام آمده است

سخـن زیـنـب و سجّـاد پـی مـحـو سـتـم            ذوالفقاری است که بیرون ز نیام آمده است

ای وفائی بنگـر از همـه سو، خار غمی            پـی آزار گُــل خـیـــر اَنـــام آمــده است

ای اهل نظر کعبۀ اهل نظر این جاست           زیرا حرم زادۀ خـیـرالبـشر این جاست

خـورشـیـد ولایـت گـهـر بـحـر هـدایـت           طوبای بهشت علوی را ثمر این جاست

آیـیـد به شـهـر ری و خـوانـیـد خـدا را           زیرا که به حاجات همه خلق در این جاست

این جا حرم عبدالعظیم است عظیم است           بحر عظمت را به حقیقت گهر این جاست

این تـربت فـرزند کـریم دو جهان است           ارباب کرم را به سر خاک سر این جاست

با چشم دل خویش در این بـقعه ببـیـنـید           کافواج ملک تا به فلک جلوه گراین جاست

از ری هـمـه بر دیـدۀ دل نـور بگـیـرید           زیرا که سپهر نبوی را قمر این جاست

آید به مـشـام همه بـوی حـسن از خاک           هان پا به ادب نِه که حَسن را پسر این جاست

زوّار حـریـمـش هـمـه زوّار حـسـیـنـنـد           بر اهل ولا کرب و بلای دگر این جاست

ای به شهر ری مزارت رشک جنات النعیم           آیت عظمای حق نجل الحسن عبدالعظیم

آفـتـاب فـاطـمـه چشم و چـراغ اهل بیت           منشأ فضل و کرامت صاحب لطف عمیم

هم شریف ابن شریف ابن شریف ابن شریف           هم کـریم ابن کـریم ابن کـریم ابن کـریم

قـبـلـۀ دل کعـبـۀ اهـل ولایـی نی عجـب           گر زند بیت الحرامت بوسه بر خاک حریم

در پـی احـیـای دل کـار مسیحـا می کـند           بامـدادی گر وزد از تـربت پاکـت نـسیم

زائـر قـبـر تو یـعـنـی زائر قـبـر حسیـن           خادم کوی تو یعنی خادم حجر و حـطیم

شهر ری تا متّکی بر آستان قدس تو است           تا قـیـامت نـیـستـش از فـتـنۀ بیگـانه بیم

نی عجب گر سائل درگاهت از احسان کند           دامن طـفـل یـتـیـمی را پُـر از دُر یـتـیـم

چارمین نـجـل کـریم اهل بیـتی می توان           هشت جنّت را ببخشایی به شیطان رجیم

طـلـعـت نـورانـیـت مـرآت الله الـصـمـد           طاق ابـروی تو بسم الله رحمان الـرحیم

مظهر توحیدی و در بیت دل داری مقام           آفتاب عرشی و در شهر ری گشتی مقیم

شـاه راه زائـرت "انـا هـدیـنـاه الـسـبـیل"           چل چراغ تربتت شمع صراط المستقـیم

بر مشام جان دهد در هر نفس عطر حسین           هر کجا آرد نسیم از تربت پاکـت شمـیم

اینکه من امروز میگردم به دور تربتت           مرغ جـانم زائر کـوی تو بوده از قـدیـم

دست من گر کوته است از مرقد پاک حسین           یافتم از تربتـت اینجا همان فـوز عـظیم

هر که در این سرزمین بر خاک تو صورت نهاد           در ثـواب زائـران کـربـلا گـردد سهـیـم

خورده از اول دل میثم گـره بر مرقـدت           وصل اجـداد تو خواهد از خـداوند کریم

شـعـر مـن ای آســمـانـی حـال مـن            ای سکوت و شور و قیل و قال من

خسته منـشین در حـریـم وصل یار            نـشـئـه ای از جـام مـشـتـاقـی بـیـار

گر سـفـر نـزدیـک آیـد یـا کـه دور            می وزد عــطر دل انگـیـز حضور

مـی ربـایـد دل صـفـای این حـریــم            قـدسـیـان را ذکـر یا رب الـعـظـیـم

زائـران اینجا حـسـیـنـی مـذهـب اند            کـربـلا در کـربـلا تــاب و تـب انـد

یک تـوسّـل عـشـق در این بـارگـاه            می بــرد دل را بـه سـوی قـتـلـگـاه

اشـک ایـنـجـا گـوهـر و آیـینه است            قیمتی گر هست این گـنجـینه هست

لطف خـوبـان کـرامت دیـدنـی ست            این رواق بـا صـفـا بـوسیـدنی ست

اهـل ری در خـیـمـۀ حـق ایـمـن اند            مـومـنـان با دشـمـن دیـن دشـمن اند

تا خراسان و قـم و ری جان ماست            هـفـت وادی معـرفت ایـمـان ماست

گشته سرتاسر چراغانی تمام شهر شام            من ندانم عـید قـربان است یا عید صیام

مرد و زن، پیر و جوان، در وجد و شادی و طرب            عترتی را اشک غم در چشم و خون دل به کام

اهل بیت مصطفی را جـامۀ ماتـم به بر            دخـتـران شـام را بر تن لـباس نـو تـمام

نیـزۀ عباس خـم گـردیده در حال رکوع            نـیزۀ فـرزند زهـرا مـانـده در حال قـیام

زینب کبرا به محمل، فاطمه در دامنش            رأس عباسش به پیش رو، کنارش دو امام

یک امامش در غل و زنجیر، بسته پا و دست            یک امـامش بر فـراز نیـزه‌ها دارد مقام

آتش و خاکستر و سنگ است در دست یهود            تا به یاد روز خـیـبر بـاز گـیرند انتـقـام

بود کی باور که روزی با سر پاک حسین            دختر زهرا اسیر آید به سوی شهر شام

گریۀ "میثم" نـثار رأس عـباس و حسین            شعلۀ فـریاد او تقـدیم قـلب خاص و عام

نه روز عید صیام و نه عید قربان است           چه روی داده که شام این همه چراغان است

زنـان شـام همه مـی‌زنند و می‌رقـصنـد           به هر که می‌نگرم سخت شاد و خندان است

میان هـلهلـه‌ها هـیجـده سـر است به نی           به هر سری نگـرم مثل ماهِ تابـان است

سری به نوک سنان می‌خورد لبش بر هم           عیان ز حنجر خشکش صدای قرآن است

چه روی داده که در دست شامیان طبل است           مگر سه سالۀ زهرا به شام مهمان است

دلا در آتـش غـم هـمچـو آفـتـاب بـسـوز           که سـایـبان اسـیـران سر شهـیـدان است

تن ضعیف و غل و داغ و گردن مجروح           خـدای رحـم کـند آفـتـاب، سـوزان است

هـنوز بر لبـش آثـار تـشنـه گی پـیداست           هنوز آب به او، او به آب عطشان است

سر حـسین به بـالای نـیـزه قـرآن خواند           یکی نگفت که این سر سرِ مسلمان است

حـرامـیـان ستم پـیـشه کعـب نـی نـزنـید           به کودکی که تنش مثل بید لرزان است

ز دست دخـتـر زهـرا طـناب بـاز کـنـید           که او بر این اسرا یـاور و نگهبان است

زسیل اشک جهان را خراب کن "میثم"           که جای گـنج الهـی به شام ویـران است

شهر آبـستن یک فاجـعۀ سنگـین است            دامن عرش حق از خون جگر رنگین است

شهر آذین شده، امروز چه در سر دارد            آه، ایـنـجـا چـقــدر کُـفـر، بــرادر دارد

مطربی مشق طرب دارد و هی می‌رقصد            شاعری شعر به لب دارد و هی می‌رقصد

شام شهریست که با ظلم و ستم آباد است            شامی از دیدن اندوه اسیران شاد است

توی این شهر که از زخم زبان لبریز است            توی این شهر که از چشم چران لبریز است

چـقـدر عـمـۀ سادات معـطـل شده بود            پشت دروازه ساعات معـطل شده بود

عاقبت شهـر پُـر از هلهله شد، واویلا            نــوبـت آمــدن قــافــلــه شـد، واویــلا

دلـقکان دور و بر قافـله می‌رقـصیدند            همه بر وضعـیت قـافـله می‌خـنـدیـدند

اســرا، آه در ایـنـجـا چـقـدر آشـفـتـنـد            خارجی، بس که به اولاد پیمبر گـفـتند

روز این شهرِ پُر فتنه عجب تاریک است            مردمش بی ادب و کوچۀ آن باریک است

آه، این قوم که نامـوس ندارد ای کاش            اُسـرا را سر بـازار نـیارنـد، ای کاش

سـر بـازار شـرر بـر دل ایـوب زدنـد            چکمه شمر لعین را چه گران چوب زدند

از رباب، آه ببین خون جگر می‌خواهند            همه از حرمله یک تیر سه پر می‌خواهند

قـافـله مـستحـق این هـمـه آزار نـبـود            که عبورش بدهـند از گـذر اهل یهـود

همه گـفتند که حیـدر شده امروز اسیر            دخـتر فـاتـح خـیـبر شده امـروز اسیر

دلم گرفته و جانم ز زندگی سیر است            هوای شام چرا اینـقـدر نفس گـیراست

لباس عـید به تن کـرده‌انـد مـردم شـام            فضای شهر چراغان و غرق تزویر است

نــوای هــلــهـلــۀ مـردمـان هـمـانـنــدِ            صدای نیزه و تیر و صدای شمشیر است

ز دست و پایِ گلی روی ناقه خون ریزد            حدیث غُربت او ناله‌های زنجیر است

چه غافـلند که بر اشک و آه ما خـندند            که در کمان دل خستگان همین تیر است

قـسـم بـه آیـۀ نـاب" لـیِـذهِـبَ عَـنـکُـم"            به روی نیزه سری از تبار تطهیر است

پـی هـدایـت مــردم ز روی نــی آیــد            نوای قاری قرآن که غرق تفسیر است

به عرش دوست زده تکیه قدر ما، امّا            هـنوز دشمن بیدادگـر زمین گیر است

مـس وجـود «وفایی» اگر که آوردی            غـبـار درگه این آستـانه اکـسیـر است

دل می‌بـرد ز من نـظـر آسمـانی‌ات            قـربـان این هـمـه اثـر آسـمـانـی‌ات

خورشید من به نیزه تو تنها نمانده‌ای            دارد هـوای تـو قـمــر آسـمـانـی‌ات

بـا دیـدن مـلائـکـه بُـهـتـم نـمـی‌زنـد            سجـده کـنند اگر به سـر آسـمانی‌ات

گفتی خدا اسیری مان را نوشته است            جـانـم فـدای این خـبـر آسـمـانـی‌ات

هل من معین تو جگرم را کباب کرد            می‌سوزد عرش از شرر آسمانی‌ات

هر روز دخترت ز سرت می‌کند سوال            پـایـان نـدارد این سفـر آسـمانی‌ات؟

مهتاب هر شبم چه به روز تو آمده؟            زخـمی شده دو چـشم تر آسمانی‌ات

آقا رباب سیـنه‌اش از شیـر پُـر شده            حـالا کجاست گـل پـسر آسـمانی‌ات

چشمها بود و سرِ زادۀ زهرا در طشت            زخمها بود و دل زینب کبری در طشت

خیزران بود و لب قاری قرآن، یعنی:            خونِ لعلِ لب و دندان ثـنایا در طشت

اُسرا در غل و زنجیر، معذب، مضطر            و سر نیزه نشین بود مجزّا در طشت

آنکـه ابـرار به دورِ سرِ او می‌گـشتـند            ریخت دورِ سرِ او خصم چه چیزا در طشت

سنگِ دروازه مبدل شده بر تـیرِ نگـاه            تهمت زشت کنیزی است معما در طشت

صوت قرآن برادر دل خواهر را برد            کرد سوزش همه را غرق تماشا در طشت

وه چه تکبیر نمازی به لبش داشت حسین            تا به امروز که دیده است مصلی در طشت

بین اطفال، سه ساله، به سرِ پنجه خود            خیره مانده ست به رخسارۀ بابا در طشت

آن مسیحی چو یقین کرد، مسلمانی نیست            مدح می‌کرد سرِ خون خدا را در طشت

این سر فخر بشر، زینت دوش نبی است            سر پاک پسر فـاطمه حـاشا در طشت

گـاه بر نـوک سنان و گهی ساکن دیر            گاه جای سر این سرور و مولا در طشت

یک طرف پرده نشین اهل و عیال سِتمند            یک طرف آل علی مضطرب، اما درطشت

جگـر پـاره، دل خـسـتـه، سـر بـبـریـده            همه اینهـاست مهـیایِ مهـیا در طشت

خـدا بـخـیـر کـنـد بــاز ازدحــام شــده            زمان روضۀ جانـسوز شهـر شام شده

تـمام شـهـر برای نـظاره جـمع شـدنـد            عـذاب حضرت زینب نگـاه عـام شده

یـهـودیـان بـه تـلافـی خـیـبـر آمـده‌انـد            زمـان سـنـگ زدن وقـت انـتـقـام شده

تمام صورت آقا بروی نی خون است            سرش شکسته ز بس هتک احترام شده

خـدا کـند که نباشد درست این روضه            که آل فـاطـمه وارد به بـزم شـام شـده

کنار طشت طلاست فاطمه مهمان من            چوب مزن ای یزید! بر لب و دندان من

با چه دلی می‌زنی بر لب من خیزران            کـز هـمه دل می‌بـرد نغـمـۀ قـرآن من

گر چه تحمل کنم ضربۀ چـوب تو را            تـاب مـرا می‌بـرد گـریـۀ طـفـلان من

تا که نگـاه افـکـنم بر رخ اطفـال خود            دور زنـد دم بـه دم، دیـدۀ گـریـان من

تا نرود از اسف، صبر و قرارش ز کف            زینـب من می‌شود دست به دامان من

نالۀ من بر ملاست، مقتل من کربلاست            شــام بــلا آمــده شــام غــریـبــان مـن

با چه گـنه می‌کـنی لعـل لـبم را کبود؟            بر سر و صورت بس است زخم فراوان من

سـرم به شـام بـلا، زیـنـت طشت طلا            زیـر سـم اسـب هـا پـیکـر عـریـان من

طشت ز سوز درون سوخت و فریاد زد            چوب تو هم گریه کرد بر لب عطشان من

سـوز دل اهل دل در نفـس میـثم است            در شرر شعر اوست ناله و افغان من

این چوب خیزران چه بهائی است دست تو            این است انتقام تو و ناز شصت تو؟

ای نا نجیب قافـله را بسته‌ای طناب            این خـوی ظالمانه دلیل شکـست تو

پاییـن تخت رأس بریده میان طشت            بالای تخـت قـهـقـهـۀ حال مست تو

آل عـلـی کـجـا و تـمـاشـای اَجـنَـبی            هرگـز نـمی‌شود حَـرمُ الله پَـستِ تو

مـا زادۀ پـیـمـبـرِ مـعـراج رفـتـه‌ایـم            امّا حرامزاده! به دوزخ نـشـست تو

از گفتنِ کنیز چه می‌جوید این خبیث            این میهـمان لعـنـتیِ مـی پـرست تو

زن های اهل بیت کجا مجلس شراب            ای نانجیب زاده همه بود و هست تو

بـی پـرده آوری حـرمِ اهـل بیت را            جائیکه هست پرده نشین، زیر دست تو

قرآن بخوان حسین که دفع بلا کنی            ما را رها ز این همه جور و جفا کنی